മഴ കുതിര്‍ത്ത കോണ്‍ക്രീറ്റ് നടപ്പാതയില്‍
പാതിരാത്രിയില്‍ നൂറുനൂറൊച്ചുകള്‍.
അതിമനോഹരം ചുരുളിച്ച തോടുകള്‍,
അവകളേന്തുന്ന സ്നിഗ്ധമാം മേനികള്‍.
പാതവക്കത്തെ വിദ്യുത്‌വിളക്കൊളി
വീണു മിന്നുന്ന കുഞ്ഞുപൊന്‍കട്ടകള്‍.
വഴിയിലങ്ങിങ്ങു കൂട്ടമായ് നീങ്ങുവോര്‍
വഴിനടക്കാരെ ഗൌനമില്ലാത്തവര്‍.
ഇഴുകിയൊന്നായലിഞ്ഞിണ ചേരുവോര്‍
ശുഭരതോത്സവമാചരിക്കുന്നവര്‍.
രാത്രി, നിര്‍ത്താതെ പെയ്യുന്ന മാരിയും,
വഴിവിളക്കുമീയുന്മത്ത സംഘവും
അവിടെ നോക്കി ഞാന്‍ നിന്നുപോയ് ; മോഹനം
പ്രകൃതി കാട്ടുന്ന ദൃശ്യജാലങ്ങള്‍ ഹാ!
( ഇനിമയോലുന്ന യൌവ്വനാനന്ദമേ
മനമുടക്കി നില്‍പ്പിന്നു ഞാന്‍ നിന്നിലായ്. )
മഴയിരച്ചാര്‍ത്തു വീണ്ടും. ആ നില്പു വി-
ട്ടൊടുവില്‍ ഞാനെന്നകം പൂകി നിദ്രയായ്.
(കനവിലെല്ലാം വസന്തം സുഗന്ധവും
മിഴിവൊടാളുന്നതോമലിന്‍ തൂമുഖം.)
പുലരി വീണ്ടും, മഴക്കോളൊഴിഞ്ഞു പൊന്‍
വെയിലു വീണൂ. അതേ നടപ്പാതയില്‍
അടിയളന്നു നടന്നു ഞാന്‍. ഒച്ചുകള്‍
എവിടെ ? ആര്‍ദ്രത വറ്റിയോ പാതയില്‍ ?
ചിലതു കാണായ്‌. ഉടഞ്ഞതാം തോടുകള്‍,
അതിനടിപ്പെട്ടരഞ്ഞതാമൊച്ചുകള്‍.
കാക്കകള്‍ വന്നു കൂട്ടമായ് കൊത്തുന്ന
മാംസപിണ്ഡങ്ങള്‍. ചത്തുമലച്ചവര്‍.
പോയരാവിലാഹ്ളാദം നുകര്‍ന്നവര്‍,
ഇന്നു ജീവിതം പാടെത്തകര്‍ന്നവര്‍.
അവയെ നോക്കി ഞാന്‍ നിന്നുപോയ് ; ഭീകരം
നിയതി കാട്ടുന്ന വൈപരീത്യങ്ങള്‍ ഹാ!
(ഇനിയൊരിക്കലെന്‍ ജീവിതത്തോടിലും
വിധിയമര്‍ത്തുമോ കാലടിയിങ്ങനെ ?
ചതയുമോ ? മുറിവേറ്റു കിടക്കുമോ ?
നിനവു കാണും കിനാവുടഞ്ഞീടുമോ ?
ജീവിതോത്സവപ്പിറ്റേന്നിനൊക്കെയും
ദു:ഖഭാവമോ ? നൈരാശ്യരാഗമോ ?)
വെയിലണഞ്ഞോതി മെല്ലെ, “ഈ നില്പ്പുവി-
ട്ടൊഴിക നിന്‍ വൃഥാ ശോകമൊതുക്കുക
നിരതനാവുക നിന്‍ കര്‍മ്മമണ്ഡലേ,
നാളെയല്ലല്ലയിന്നു താന്‍ ജീവിതം.”
18.903700
72.813143
