പദം

നിറഞ്ഞ് പൂത്തുനിൽക്കയാണിവിടെ.
കൊഴിഞ്ഞാലുമൊഴിയാത്തത്ര
ഇതളുകളാണിവിടെ.
കാറ്റനങ്ങിയാലുമിളകിയാലും
പൂമണം തുളുമ്പിപ്പോം
പറുദീസയിതാണെന്ന്
ഒരിക്കൽ ഞാനോർത്തു.
മരങ്ങൾക്കടിയിൽ നിന്ന്
പൂമഴകൊണ്ട് തുടുത്തു.
തലയുയർത്തി പൂവിതളുകൾ
കൊണ്ട് മേഞ്ഞ ആകാശം കണ്ടു.
നിലാവുള്ള ഒരു രാവിൽ
പൂവനത്തിൽ നിശ്ശബ്ദതയിൽ
ഒരുവേള അകനാനൂറിലും
അഷ്ടപദിയിലുമെത്തി.
അലർശരപരിതാപം മൂളി.
മാധവമുണ്ട് കൂടെ.
മിണ്ടാത്ത രാവുകളും,
പാടുന്ന കുയിലുകളും
വേപഥുവില്ലാത്ത മനസ്സും കൂടെ.
പദം പാടിസ്സല്ലപിക്കാൻ സഖി.
പൂങ്കാവുകളിലോടിക്കളിയ്ക്കാൻ കൂട്ട്.
കരൾമരം പൂത്തുകവിഞ്ഞുവെന്നോ?

സാന്റാ ഫേ അമേരിന്ത്യൻ മ്യൂസിയം

അമേരിന്ത്യൻ ആധുനിക കലാമ്യൂസിയത്തിൽ
ചെറുത്തു നിൽപ്പുകളുടെ ഗാഥകൾ,
കൂട്ടക്കൊലകളുടെ ചിത്രണങ്ങൾ,
വംശങ്ങൾ കൂടിക്കലർന്നവന്റെ
വ്യക്തിത്വരേഖകൾ.
മൂന്നു പെണ്ണുങ്ങളുള്ള ഒരു ഇനുയിറ്റ് താവഴിയുടെ
ശക്തമായ വരപ്പുകൾ.
ഒരു കെട്ട് പുകയിലക്ക് വേണ്ടി
വെള്ളക്കാരന് പെണ്ണിനെ വിറ്റ
തള്ളയില്ലായ്മകൾ.

അമേരിന്ത്യൻ കലാമ്യൂസിയത്തിന്റെ
വശങ്ങളിലെ തെരുവുകളിൽ
കല്ലുമാലകളും ചൈനീസ് ഫോണുകളും വിറ്റുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന,
വില കുറഞ്ഞ ചീസും ബർഗ്ഗറും തിന്ന് തടിച്ച
ദരിദ്രരായ ചില ആധുനിക അമേരിന്ത്യർ.

പ്രണയഭാഷണം

“വേനൽ വെയിലേറ്റിരുളുന്ന
നിന്റെ കൈത്തണ്ടയിലെ
വിയർപ്പുതുള്ളികളിൽ
തട്ടി ജ്വലിക്കുന്ന സൂര്യനെ
എനിക്കുമ്മവയ്ക്കണം”,
എന്നൊക്കെ നിന്നോട് പറയുന്നത്
എത്ര അരോചകമാണ്.

വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ
ജോലി കഴിഞ്ഞെത്തുമ്പോൾ,
“മേലു കഴുകിക്കോളൂ,
ഉഷ്ണത്തിനൊരാശ്വാസം കിട്ടും”,
എന്നു പറയുമ്പോഴാണ്
പ്രണയഭാവം  ശരിക്കും
അനുഭവിക്കുന്നത്.

എന്നാലും നിന്റെ
ഇരുണ്ട കൈത്തണ്ടയിൽ ഉമ്മവച്ച്
ചുണ്ടിൽ കറുപ്പെഴുതാൻ
തോന്നാറുണ്ട് ഇടയ്ക്കിടെ.

വെള്ളത്തിന്റെ വഴി

ചേച്ചി പണ്ടുതൊട്ടേ പറയുന്നതാണ്.
ഒന്നിച്ച് അതിരപ്പിള്ളിക്കു പോകണമെന്ന്.
വളരെ വളരെ പഴയ ഒരോർമ്മയിലെപ്പോലെ,
ആദ്യത്തെ യാത്ര പോലെ.
എല്ലാവരും ഒന്നിച്ച്,
കൂട്ടായി, കുടുംബമായി,
ഇലയിൽ ഇഡ്ഡലി പൊതിഞ്ഞ്
കുടിക്കാൻ ചുക്കുവെള്ളം
വലിയ പാത്രത്തിലെടുത്ത്.
കാലം കഴിഞ്ഞ് ഒത്തുകൂടുന്നതിന്റെ
വിടവ് പൊട്ടിച്ചിരിതേച്ചടച്ച്.

അപ്പോൾ തന്നെയും
ചേർക്കണമെന്ന് ഞാൻ കരുതിയതാണ്.
ചാലക്കുടിത്തണുപ്പിനേക്കാളും തണുപ്പിലേക്ക്
ചാലക്കുടിപ്പച്ചയേക്കാളും പച്ചയിലേക്ക്
തന്നെയും കൊണ്ടുപോവണമെന്ന്
ഞാൻ കരുതിയതാണ്.
താൻ ചേച്ചിയെ കണ്ടിട്ടില്ലല്ലോ?
പേരശ്ശിയെപ്പോലെയാണ് ചേച്ചി.
പേരശ്ശിയെ കണ്ടാലുള്ള പുണ്യം
ചേച്ചിയെ കണ്ടാൽ കിട്ടും.

എന്നിട്ട് എവിടെയാണ്
വണ്ടി നിർത്തിയത്?
അതെ. ചാലക്കുടിയിൽ.
അവിടുന്ന് പിന്നെ
കുളിർമ്മ കൂടലേയുള്ളൂ.
മിഴിവ് തെളിയലേയുള്ളൂ.

ചാലക്കുടിപ്പുഴയുടെ,
എന്റെ പെരിയാറിന്റെ,
വേരിലേക്കാണ് പോക്ക്.
നമ്മുടെ പാറുക്കുട്ടി
മിണ്ടിത്തുടങ്ങിയത് കേൾക്കാൻ
നമ്മൾ കാത്തിരുന്നില്ലേ?
അങ്ങനെ കൊല്ലങ്ങൾ കൊല്ലങ്ങൾ
കഴിയുന്നതുപോലെ കാത്തിരുന്ന്
പതുക്കെ കളകളം കേട്ടുതുടങ്ങും
വാഴച്ചാലിന്റെ.

വാഴച്ചാലിലെറങ്ങണം.
മുട്ടുമൂടുന്ന തണുപ്പും തലമൂടുന്ന തണലും.
പാറുക്കുട്ടിയെ പിടിക്കണം.
പുഴപോലെ ഓടിക്കളയാൻ മിടുക്കിയാണ്.
അവിടത്തെ മണലിൽ
ഊർന്നുവീണ പ്ലാസ്റ്റിക്കും കടലാസും
വിലപ്പെട്ട ഓർമ്മകൾ പോലെ
ഒന്നും അവിടെ അവശേഷിക്കാതെ
പെറുക്കിയെടുത്ത് തിരികെക്കൊണ്ടുവരണം.

പിന്നെയാണ് അതിരപ്പള്ളി.
അതിരിലുള്ള അമ്പലം.
ആതിരപ്പള്ളി. ആർദ്രയായ ക്ഷേത്രം.
തകർത്തുചിരിച്ചുറഞ്ഞൊഴുകുകയാണ്.
അതിന്റെ ഇരമ്പം ദാ
ഇപ്പോഴും എനിക്ക് കേൾക്കാം.
വെളുത്ത് നുരഞ്ഞ് ചിതറിത്തെറിച്ച്.
അമ്മയെയും ചിറ്റമ്മയെയും
ഏടത്തിയെയും പോലെ.
മുഴുവൻ നേരവും ഊർജ്ജിതമായ
ജീവിതം. നിലയ്ക്കാത്ത
ചെയ്തികൾ. ഉറക്കെയുറക്കെ സംസാരം.

അതൊക്കെ, മുത്തശ്ശിയുടെ
അടുക്കൽ നിന്ന് നമുക്ക് കാണണം.
ഏറ്റവും പുരാതനമായ തുടർച്ചകൾ താനറിയണം.
മഴയുടെയും പുഴയുടെയും
അമ്മവഴികൾ അനുഭവിക്കണം.
ഇനിയും വന്നേറി
അശുദ്ധി കലർത്തില്ലെന്ന്
ആണയിട്ടുറപ്പിക്കണം.
നമ്മിലുയിർക്കൊണ്ട് വന്നുപിറക്കാനുള്ള
സന്തതികൾക്കും കൈവഴികൾക്കും
ഒരിക്കലെങ്കിലും വണങ്ങാൻ,
ഈയിരമ്പവും മഹിമാവും നിലനിൽക്കാൻ,
കാട്ടുദൈവങ്ങളോട് പ്രാർഥിക്കണം.

ഹൈക്കു

Wind in autumn-
A door slides open
And a sharp cry comes through. (Basho)

പൊഴിയുന്ന കാലത്തെ കാറ്റിൽ
വഴുതിത്തുറക്കുന്ന വാതിൽ
ഒരു കൂർത്ത രോദനം കേൾക്കാം
കരയുന്നതാരായിരിക്കാം?

A world of grief and pain
Flowers bloom even then. (Issa)

അഴലും നീറ്റവും പടർന്നതെങ്കിലും
ഇവിടെപ്പൂവുകൾ വിടർന്നു വന്നിടും.

Look at the candle-
What a hungry wind it is…
Hunting in the snow. (Seira)

മഞ്ഞിൽ തണുപ്പത്തു വേട്ടയ്ക്കു പോയ് വന്നൊ-
രാർത്തനാം കാറ്റിന്റെയാലിംഗനങ്ങളെ
പേടിച്ചു കുതറുന്ന മെഴുകുതിരിനാളമിവ-
ളെത്തുണയ്ക്കാൻ മാധവം വേഗമെത്തുമോ?

പ്രിയം

പ്രിയം മൊഴിഞ്ഞാലും ഒടുങ്ങിടാത്തത്ര
വഴക്കടിച്ചാലും പിരിഞ്ഞിടാത്തത്ര

പുലർച്ചപ്പുൽകലിൽ ഒതുങ്ങിടാത്തത്ര
ഒരുനൂറുമ്മയിൽ മതിവരാത്തത്ര

തൊടലിൽ നോട്ടത്തിൽ വഴിഞ്ഞിടാത്തത്ര
വയസ്സുചെല്ലലിൽ നരച്ചിടാത്തത്ര

കവിതയിൽ പടർന്നൊലിച്ചീടാത്തത്ര
ഒരുവാക്കിൽ പോലും മൊഴിമാറാത്തത്ര.

ഭീരുവിന്റെ പ്രേമലേഖനം

ഇവിടെ പ്രശാന്തത നട്ടുച്ചക്കുളം പോലെ,
മൂകയായ്, അന്തിക്കോളിൽ കലക്കം ഭയക്കുന്നു.
വാക്കുകൾ, വാൾ വാക്കുകൾ, പടരും പൊയ് വാക്കുകൾ
നനുത്ത സഹഭാവത്തിൻ നെഞ്ചിലേക്കിറങ്ങുന്നൂ.

പാരിന്റെ ദൂരപ്പുറത്താളുന്ന തീനാളങ്ങൾ
ചോരയിൽ വരച്ചേറും പെരുത്ത പോരാട്ടങ്ങൾ.
ദന്തഗോപുരങ്ങളിൽ, ചുടലച്ചൂടും കാഞ്ഞ്,
ചോരയും വീഞ്ഞും മോന്തി പുളയ്ക്കുമധികാരങ്ങൾ.

ആലംബമില്ലാത്തോരെ, എണ്ണത്തിൽ കുറഞ്ഞോരെ,
ശൂലത്തിലേറ്റിക്കൊല്ലും കാടത്തമെല്ലാടത്തും.
വിപ്ലവം, വെറുപ്പിന്റെ വിപ്ലവമുയിർക്കും പോൽ
അന്ധമാം രോഷത്തിന്റെ ഗർജ്ജനം മുഴങ്ങും പോൽ.

നമ്മുടെയിഷ്ടം, തോഴ, നേരുള്ളൊരീ മാണിക്യം,
നായാട്ടിൽപ്പെടാതിപ്പോളിരുട്ടത്തൊളിപ്പിക്കാം.
എലിമാളങ്ങൾക്കുള്ളിൽ നിധിയായ് പുലർത്തീടാം,
ഉദയം കാക്കാം, ‘ശാന്തി’ നമുക്കു ജപിച്ചീടാം.