ബോധക്കടലിലൊരു
കെട്ടു വിട്ട തോണിയായി
ചിന്തയുടെ തിരകളൂടെയേറിയിറങ്ങി…
ഹാ!
അതനുഭവിച്ചിട്ടുണ്ടോ?
ശബ്ദവും വെട്ടവും ഗന്ധവും
നങ്കൂരമിട്ട്‌ പിടിച്ചു നിർത്താതെ
അങ്ങനെ അലഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ?
ശൂന്യതയുടെ കിണർപ്പടികൾ
താണ്ടി മനസ്സിന്റെ അടിത്തട്ടു
കണ്ടിട്ടുണ്ടോ?
വിചാരധാരകളുടെ അഭാവത്തിൽ
ജാഗ്രത്തിലെ സുഷുപ്തി
അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ?
നിങ്ങൾ നിങ്ങളെ ഒരിക്കലെങ്കിലും
നുകർന്നിട്ടുണ്ടോ?
പുണർന്നിട്ടുണ്ടോ?
ധ്യാനിച്ചിട്ടുണ്ടോ?
അടുക്കളയിൽ
വേവിച്ച പഴംനുറുക്ക്
ബീറ്റ്രൂട്ട് തോരൻ
നാരങ്ങ ഉപ്പിലിട്ടത്
മാമ്പഴക്കൂട്ടാൻ.
തലമുടിയിൽ
നെല്ലിക്കയിട്ട് കാച്ചിയ
വെളിച്ചെണ്ണയുടെയും
ഷാമ്പൂവിൻ്റെയും
ജോജോബ കണ്ടീഷണറിൻ്റേയും
നേർത്ത സുഗന്ധം,
മിനുസം.
മുഖത്ത്
പയറുപൊടിയും പാലും
തേച്ച് കഴുകിക്കളഞ്ഞതിൻ്റെ
രക്തപ്രസാദം.
ഉടലിൽ
പച്ചമഞ്ഞളരച്ചു തേച്ച്,
ഷവറിനടിയിൽ നിന്ന്,
തുവർത്തിയുണക്കി,
മോയിസ്ചറൈസർ
തേച്ച് മയപ്പെടുത്തിയ
മാർദ്ദവം.
മുറിയ്ക്കകത്ത്
അടുക്കും ചിട്ടയും വൃത്തിയും.
പുറത്ത്
പുലർച്ച മുതൽ
പെയ്യുന്ന മഴ.
കലണ്ടറിൽ
വശത്തോട്ടും താഴോട്ടും
കള്ളിദൂരം കുറഞ്ഞു കുറഞ്ഞു വരുന്ന
ഓണക്കാലം.
ഒരിടത്തും
നീയില്ല.
വെളുത്ത മെഴുകിലല്ല.
കറണ്ടുകട്ടിന്റെ ഓർമ്മകളിലേക്കല്ല.
മെഴുതിരി നാട്ടിയിരിക്കുന്ന
ഊണുമേശയിൽ അരണ്ടവെട്ടത്തിൽ
കാണുന്ന പൊടിയടരിലേക്കോ
അടുക്കളയുദ്ധങ്ങളിൽ വച്ച്
വെട്ടും പാടും വീണ
സ്റ്റീൽത്തിളക്കങ്ങളിലേക്കോ അല്ല.
നാളത്തിലേക്ക് മാത്രം
ശ്രദ്ധയെ ഒതുക്കിക്കൊണ്ടുവരണം.
കറുത്ത തിരിയുടെ കൂനിലേക്ക്.
അതിനെ ഒരിക്കലും തൊടാതെ
നേരെനിന്ന് തപസ്സാകുന്ന ജ്വാലയിലേക്ക്.
ജ്വാലയ്ക്കടിയിലെ നീലയിലേക്ക്.
നീലയ്ക്കു മുകളിലെ മഞ്ഞയിലേക്ക്
അതിനും മുകളിലെ ചുവപ്പിലേക്കും
കൈകൂപ്പിയുയരുന്ന പുകയിലേക്കും.
നീയെത്തിയെന്നാൽ വിഷു. നിന്മുഖം പൊന്നുംകണി.
നിനക്കു വിളമ്പുന്നതേറ്റവും കേമം സദ്യ.
നമ്മുടെ പൊട്ടിച്ചിരി മത്താപ്പു കമ്പിത്തിരി.
ഇടയ്ക്കു വഴക്കിട്ടാൽ പടക്കമമിട്ടുകൾ.
നമുക്കുനാമേകുന്ന പുഞ്ചിരി വിഷുക്കേട്ടം*.
നമ്മളെച്ചൂഴും സ്നേഹം തന്നെയാം വിഷുക്കോടി.
നമ്മുടെ ചുറ്റും പൂക്കും പൂവെല്ലാം കണിക്കൊന്ന.
നമ്മളേ നൂറാളുള്ള കുടുംബമെന്നോമലേ.
മേടമായ് നാമൊന്നിച്ചാലെനിക്കു് നിത്യം. നീയെൻ
ജീവനാനന്ദം. വിഷുവാകട്ടെ നമുക്കെന്നും.
*വിഷുക്കൈനേട്ടം
“ഇതു നമ്മുടെ ഭാവന”യെന്നു നീ
മൊഴിയുന്നു വരണ്ടൊരു സന്ധ്യയിൽ
മുറിവാർന്നു മനസ്സിനു തത്ക്ഷണം
മറുവെട്ടു് തിരഞ്ഞു നിരായുധം.
ഒരു മാത്ര നിശബ്ദത; പിന്നെ നിൻ
പരിതാപമിയന്നൊരു ശ്വാസവും.
മതി, എൻ മുറിവാറ്റുവതിന്നതിൽ
നിറയും “ക്ഷമ”യെന്നതിനാർദ്രത.
അകലം വലുതാണു നമുക്കിടെ
ഒരുരാത്രി മുറിച്ചു കടക്കണം.
ഒരു ഫോൺ വിളിയുള്ളിലടച്ചു നാം
പെരുവിൺകിളി ഈ പ്രണയത്തെയും.
ഇനിയെന്നൊരുമിച്ചൊരു ദിക്കിലാം?
പലവട്ടമുരച്ചു വൃഥാശരായ്‌
ദിനമേറ്റിയ ഭാരമിറക്കിയാ
വിധിയെപ്പഴിചാരിയിരിപ്പു നാം.
പകലോട്ടമൊടുക്കമുലഞ്ഞതും
പണിതീർന്നൊഴിയാതെയിരിപ്പതും
പരുഷം പല വാക്കുകൾ കേട്ടതും
വയറൊട്ടിയൊഴിഞ്ഞു കിടപ്പതും
പല വ്യാകുലചിന്ത മഥിച്ചതും
കടമക്കടമോർത്തു വിയർത്തതും:
വ്യഥയിൽത്തപം ഇങ്ങനെ നാൾക്കുനാൾ
മുരടിച്ചു വചസ്സു് നമുക്കിടെ.
കനിവിൽ നനയാത്ത പദങ്ങളും
മുറിയിപ്പതിനൊത്ത പറച്ചിലും
തണവത്തൊരു മുൾച്ചെടി പോലെ നാം
ഹരിതം പ്രിയമുള്ളിലടങ്ങിലും.
ഒരു പുൽകലിലാണ്ട മരുന്നിനാൽ
തനുവേറ്റ തളർച്ചകളൊക്കെയും
ഒഴിവാക്കിയുണർവ്വു പകർത്തുവാൻ
വഴിയാകുവതെന്നു്? നിനപ്പു ഞാൻ.
അതിശൈത്യമിയന്ന ദിനങ്ങളിൽ
ഇടനെഞ്ഞിലുറഞ്ഞ ഹിമാനിയെ
ഒരു നോക്കിലൊതുക്കിയ വായ്പിനാൽ
അലിയിക്കുവതെന്നു്? പരസ്പരം.
ഒരുമിച്ചൊരടുക്കള തീർക്കലും
പലഹാരമണങ്ങളുയർത്തലും
അതിനൂഷ്മളവായുവിൽ മുഗ്ദ്ധരായ്‌
അകമത്ര നിറഞ്ഞു കഴിപ്പതും.
ഇനിയും തെളിയാത്ത കിനാക്കളും
മൊഴിയാമധുരങ്ങളുമെത്രമേൽ.
വിളിയറ്റു; കനത്തൊരു സ്വെറ്ററിൽ
ഉടൽമൂടിയ രാത്രിയിലെത്തി ഞാൻ.
അതിലൂടിരുളത്തതിമഞ്ഞിലാ-
ത്തണവേറ്റു തനിച്ചു നടക്കവേ
ഋതു മാറി വസന്തമതെത്തി പൂ
വിരിയും — നാമൊരുമിച്ചിടുമെന്നു ഞാൻ.
ബാൽക്കണിയിൽ നിന്നു കാഴ്ച
ഒരു കുന്നിൻ തലപ്പ്‌.
മഴക്കാലം ജീവൻ വിതച്ചു പച്ചച്ച
പുൽക്കിടക്കകൾ.
നോക്കി നോക്കി നിൽക്കുമ്പോൾ
തോന്നിത്തോന്നിപ്പോവും.
കുടമണികെട്ടിയൊരാട്ടിൻകുട്ടിയും
അവളുടെ തുള്ളൽത്താളപ്പടിയൊരു
കുഴൽവിളിയൊഴുകിവരുന്നതു പോൽ.
അവിടൊരു കറുമെയ്യിടയച്ചെക്കൻ
പൊടിമഞ്ഞത്തുകിലും കണ്ണിൽ വെട്ടവും
ഉച്ചിയിലിളകും പീലിക്കൂട്ടവും
ഒരു ഞൊടിയിടയെൻ കനവിൽ മിന്നിയതോ?
