നമോന്മത്തം

അമ്പലമുറ്റത്താൽത്തറമേലൊരു
ഭ്രാന്തനിരുന്നു തപസ്സാകുന്നൂ
രാത്രിയിലവിടെത്തേവരുണർന്നാ
ഭ്രാന്തനൊടൊത്തു ചിരിച്ചുറയുന്നൂ.

ബുദ്ധപഥം

ഫിലാഡെൽഫിയ നഗരത്തിൽ
മീൻ മണക്കുന്ന ചീനത്തെരുവിൽ
ഫോ ഷൗ ക്ഷേത്രത്തിനുൾത്തളത്തിൽ
ആദ്യമായ് അറിവോടെ
കൈകൂപ്പീ ശ്രീബുദ്ധനെ.
സ്തുതിച്ചു നൂറ്റെട്ടുരു
ഉള്ളത്തിലമിതാഭനെ.
നമസ്കരിച്ചൂ
ജാതിയില്ലാത്ത ധർമ്മത്തിനെ.
തിരുസന്നിധിയെത്താൻ,
ശരണം വിളിച്ചീടാൻ,
ബുദ്ധനെയറിഞ്ഞീടാൻ വൈകിയോ?
നാട്ടിലെയാലിൻ ചോട്ടിൽ
പണ്ടേ ഞാൻ വണങ്ങിയോൻ
ശ്രീ ധർമ്മശാസ്താവയ്യൻ, അപ്പോൾ,
ബുദ്ധന്റെ ചിരി ചൂടി.

കുറിപ്പ് : കേരളത്തിലെ അയ്യപ്പക്ഷേത്രങ്ങൾ പലതും ബുദ്ധക്ഷേത്രങ്ങളായിരുന്നു എന്ന സിദ്ധാന്തമോർക്കുക.

മുംബൈ

ആമുഖമില്ലാത്ത ചിന്തകളിൽ ഇടയ്ക്കിടെ,
വിലകുറഞ്ഞ കടലൊച്ചകളും
മുക്കുപണ്ടത്തിളക്കം മുറ്റിയ തെരുവുകളും
വിൽക്കാനായി വന്നെത്തുന്ന
ഒരു മുഷിഞ്ഞ മുംബൈ.

തീരാവേനലിൽ വാടിയ
വിയർത്തുകുളിച്ച ഓർമ്മകൾ.
അണിഞ്ഞയുടനെ അലിഞ്ഞകന്ന
പ്രേമപരിമളങ്ങൾ.
കടൽവെള്ളത്തിൽ മലം കലർന്ന് മണക്കുന്ന,
ഒടുവിൽ ബാക്കിയായ സന്ധ്യകൾ.

തിങ്ങിത്തിക്കി ഒന്നായി മാറുന്ന
തീവണ്ടിത്തിരക്കുകൾ. പരിഭ്രമപ്പാച്ചിലുകൾ.
അശാന്തിനിറഞ്ഞ ജനൽനോട്ടങ്ങൾ.

സൗവർണ്ണമായിരുന്ന മറൈൻഡ്രൈവ്‌ രാത്രികൾ.
ആദ്യത്തെ പ്രണയമൂർച്ഛകൾ.
എന്നിൽ വിരിഞ്ഞ
യൗവ്വനത്തിന്റെ പുഞ്ചിരികൾ.

എന്റെ ചിറകും
അതു കുരുത്ത കൂടും പറന്ന വാനവും.
ഒരു കവിതയിലും ഇറക്കിവയ്ക്കാനാവാത്ത
ചില ഉൾക്കനങ്ങൾ.
പൊടിപിടിച്ച, തവിട്ടുനിറമുള്ള
എന്റെ ചേതനയും.

യക്ഷി

പേടിതോറും കുടിയിരിന്നും
കാടുതോറും നടനടന്നും
രാത്രികാലം പൂമണത്തും
ലാവുകൊണ്ടും തേൻ കുടിച്ചും.

ആറ്റുവക്കിൽ പുൽപ്പരപ്പ-
ത്തീറനായി കാലുനീർത്തി
മൂടുമണ്ണിൽത്തെല്ലുപൂഴ്ത്തി
കൈകളൂന്നിപ്പിന്നുചാരി

ആടയില്ലാമാറുയർത്തി
വിണ്ണുനോക്കി കണ്ണടച്ച്
മുടിയഴിഞ്ഞു നിലത്തിഴഞ്ഞ്
കല്ലുപോലെ പെണ്ണൊരുത്തി.

(കാനായി കുഞ്ഞിരാമന്റെ മലമ്പുഴ യക്ഷി എന്ന ശില്പം പ്രചോദനം.)

സഹയാത്ര

നാമിരുവരും പുലർച്ചെ നമ്മുടെ
പത്രങ്ങളിൽ, വാർത്തകളിൽ
മുഴുകി മുഴുകി മുറുകി മുറുകി.
ചോരയും വെറുപ്പും
പേടിയും നിരാശയും
സഹിക്കാനാവാത്ത നിസ്സഹായതയും.
ഒരു വാക്കിലും കുടിയിരിക്കാത്ത
ഉൾക്കടച്ചിലും.

നമ്മുടെ സ്വർഗ്ഗം
ഈ പാരസ്പര്യം.
ഒരേ ഉൾനീറ്റം.
നമ്മുടെ പ്രണയം
മനുഷ്യത്വം.

ഉദകക്രിയ

ചായ നന്നായാൽ
ആവിമണത്തീന്ന്
അമ്മൂമ്മേം പേരശ്ശീം
എറങ്ങി വര്ം.
നീല ബ്ലൗസ്ട്ട അമ്മൂമ്മ
കാല് നീട്ടി
ചൊമര് ചാരി
വെറും നെലത്തിരിയ്ക്കും.
ചെലപ്പൊ ഒറക്കം തൂങ്ങും.
ഉച്ചേടേം വൈന്നേരത്തിന്റേം
ആ എടേല് അട്ക്കളനെലത്ത്
മലന്ന് കെടക്കണൊരു വെയില്
എണീറ്റ് ചെന്ന് അമ്മൂമ്മേടെ
മാലേടെ ചൊവന്ന
ലോക്കറ്റീക്കേറിത്തെളങ്ങ്ം.
മുണ്ട്ം വേഷ്ടീം
ഉട്ത്ത പേരശ്ശി
ചായ അരിച്ച്
രണ്ട് ലോട്ടേലാക്ക്ം.
രണ്ടാള്ം ചായ
ആറ്റ്യാറ്റിക്കുടിച്ച്
എന്റെ ഉദകക്രിയ കൊള്ള്ം.
ആർക്ക്ം വേണ്ടാത്ത
വെലിയായി ചായച്ചണ്ടി
സിങ്കിൽ കെടക്ക്ം.

ഉടഞ്ഞ സൂര്യന്

ഉടച്ചുവല്ലോ നിന്റെ
നുറുങ്ങുസ്വപ്നങ്ങളെ
ഒടിച്ചുകളഞ്ഞു നിൻ
നിവർന്ന നട്ടെല്ലിനെ.
പടിക്കുപുറത്താക്കീ-
ട്ടിരുട്ടിൽ തണുപ്പത്ത്
കിടക്കാനയച്ചു നിൻ
നേരിനെ, സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ.

ധീരനാം പോരാളീ, നീ
അടരിൽ പൊലിഞ്ഞപ്പോൾ
ആയിരം മറ്റുള്ളോരി-
ന്നിവിടെപ്പോരാടുന്നൂ.
നിന്റെ സത്യത്തിന്നായി-
ട്ടിരുട്ടത്തിരുന്നവർ,
ജയഭീം മുഴക്കുന്നൂ.
നീയതു കേൾക്കുന്നുണ്ടോ ?