നീയെത്തിയെന്നാൽ വിഷു. നിന്മുഖം പൊന്നുംകണി.
നിനക്കു വിളമ്പുന്നതേറ്റവും കേമം സദ്യ.
നമ്മുടെ പൊട്ടിച്ചിരി മത്താപ്പു കമ്പിത്തിരി.
ഇടയ്ക്കു വഴക്കിട്ടാൽ പടക്കമമിട്ടുകൾ.
നമുക്കുനാമേകുന്ന പുഞ്ചിരി വിഷുക്കേട്ടം*.
നമ്മളെച്ചൂഴും സ്നേഹം തന്നെയാം വിഷുക്കോടി.
നമ്മുടെ ചുറ്റും പൂക്കും പൂവെല്ലാം കണിക്കൊന്ന.
നമ്മളേ നൂറാളുള്ള കുടുംബമെന്നോമലേ.
മേടമായ് നാമൊന്നിച്ചാലെനിക്കു് നിത്യം. നീയെൻ
ജീവനാനന്ദം. വിഷുവാകട്ടെ നമുക്കെന്നും.
*വിഷുക്കൈനേട്ടം
“ഇതു നമ്മുടെ ഭാവന”യെന്നു നീ
മൊഴിയുന്നു വരണ്ടൊരു സന്ധ്യയിൽ
മുറിവാർന്നു മനസ്സിനു തത്ക്ഷണം
മറുവെട്ടു് തിരഞ്ഞു നിരായുധം.
ഒരു മാത്ര നിശബ്ദത; പിന്നെ നിൻ
പരിതാപമിയന്നൊരു ശ്വാസവും.
മതി, എൻ മുറിവാറ്റുവതിന്നതിൽ
നിറയും “ക്ഷമ”യെന്നതിനാർദ്രത.
അകലം വലുതാണു നമുക്കിടെ
ഒരുരാത്രി മുറിച്ചു കടക്കണം.
ഒരു ഫോൺ വിളിയുള്ളിലടച്ചു നാം
പെരുവിൺകിളി ഈ പ്രണയത്തെയും.
ഇനിയെന്നൊരുമിച്ചൊരു ദിക്കിലാം?
പലവട്ടമുരച്ചു വൃഥാശരായ്‌
ദിനമേറ്റിയ ഭാരമിറക്കിയാ
വിധിയെപ്പഴിചാരിയിരിപ്പു നാം.
പകലോട്ടമൊടുക്കമുലഞ്ഞതും
പണിതീർന്നൊഴിയാതെയിരിപ്പതും
പരുഷം പല വാക്കുകൾ കേട്ടതും
വയറൊട്ടിയൊഴിഞ്ഞു കിടപ്പതും
പല വ്യാകുലചിന്ത മഥിച്ചതും
കടമക്കടമോർത്തു വിയർത്തതും:
വ്യഥയിൽത്തപം ഇങ്ങനെ നാൾക്കുനാൾ
മുരടിച്ചു വചസ്സു് നമുക്കിടെ.
കനിവിൽ നനയാത്ത പദങ്ങളും
മുറിയിപ്പതിനൊത്ത പറച്ചിലും
തണവത്തൊരു മുൾച്ചെടി പോലെ നാം
ഹരിതം പ്രിയമുള്ളിലടങ്ങിലും.
ഒരു പുൽകലിലാണ്ട മരുന്നിനാൽ
തനുവേറ്റ തളർച്ചകളൊക്കെയും
ഒഴിവാക്കിയുണർവ്വു പകർത്തുവാൻ
വഴിയാകുവതെന്നു്? നിനപ്പു ഞാൻ.
അതിശൈത്യമിയന്ന ദിനങ്ങളിൽ
ഇടനെഞ്ഞിലുറഞ്ഞ ഹിമാനിയെ
ഒരു നോക്കിലൊതുക്കിയ വായ്പിനാൽ
അലിയിക്കുവതെന്നു്? പരസ്പരം.
ഒരുമിച്ചൊരടുക്കള തീർക്കലും
പലഹാരമണങ്ങളുയർത്തലും
അതിനൂഷ്മളവായുവിൽ മുഗ്ദ്ധരായ്‌
അകമത്ര നിറഞ്ഞു കഴിപ്പതും.
ഇനിയും തെളിയാത്ത കിനാക്കളും
മൊഴിയാമധുരങ്ങളുമെത്രമേൽ.
വിളിയറ്റു; കനത്തൊരു സ്വെറ്ററിൽ
ഉടൽമൂടിയ രാത്രിയിലെത്തി ഞാൻ.
അതിലൂടിരുളത്തതിമഞ്ഞിലാ-
ത്തണവേറ്റു തനിച്ചു നടക്കവേ
ഋതു മാറി വസന്തമതെത്തി പൂ
വിരിയും — നാമൊരുമിച്ചിടുമെന്നു ഞാൻ.
ബാൽക്കണിയിൽ നിന്നു കാഴ്ച
ഒരു കുന്നിൻ തലപ്പ്‌.
മഴക്കാലം ജീവൻ വിതച്ചു പച്ചച്ച
പുൽക്കിടക്കകൾ.
നോക്കി നോക്കി നിൽക്കുമ്പോൾ
തോന്നിത്തോന്നിപ്പോവും.
കുടമണികെട്ടിയൊരാട്ടിൻകുട്ടിയുമവളുടെ തുള്ളൽത്താളപ്പടിയൊരു
കുഴൽവിളിയൊഴുകിവരുന്നതു പോലവിടൊരു കറുമെയ്യിടയച്ചെക്കൻ പൊടിമഞ്ഞത്തുകിലും കണ്ണിൽ വെട്ടവുമുച്ചിയിലിളകും പീലിക്കൂട്ടവും
ഒരു ഞൊടിയിടയെൻ കനവിൽ മിന്നിയതോ?
കഥക്‌ നർത്തകൻ കടന്നു വന്നത്‌
തബലത്തലയിലെത്തുടിയിൽ നിന്നാണ്
വിളക്കണഞ്ഞതാം വലിയ രംഗത്ത്‌
അയാളും സിതാറും തബലയും മാത്രം
വെളിച്ചമില്ലാതെ വെളിച്ചമുണ്ടാക്കും
അതിപുരാതന മഹേന്ദ്രജാലക്കാർ.
ഒരു നിമിഷത്തിൽ സദസ്സുനിശ്ചലം
ഇമയനക്കാതെത്തരിച്ചിരുന്നു നാം
തിളങ്ങും പച്ചച്ച മുഴുനീളൻ കുർത്ത
ചുരുളൻ കാർമുടി അഴിഞ്ഞു തോൾ വരെ
കടാക്ഷത്തിൽ ദയ തുളുമ്പി, മെയ്യാകെ
തികഞ്ഞ ധ്യാനത്തിൻ വടിവൊതുക്കങ്ങൾ
കഥകാട്ടക്കാരനുരിയാടിടുമ്പോൾ
പ്രണവമാമഴയരങ്ങിൽ പെയ്യുന്നു
അവന്റെ കൈവിരൽച്ചലനത്തിൽ നിന്നു
ചെടികൾ, പൂവുകളുയിർത്തു പൊങ്ങുന്നു
മയിലായ്‌ അക്കാട്ടിലവൻ നടക്കുമ്പോൾ
തബലയിൽ മുകിലിടിവെട്ടീടുന്നു
പഴങ്കഥക്കാരനതിക്രൂരൻ സിംഹം
അവന്റെ ഭാവത്തിൽ തിരയിളക്കുന്നു
അവന്റെ കാലിലെച്ചിലങ്കയിൽ നിന്നും
ഒരായിരം ചോലക്കുതിപ്പു ചാടുന്നു
അവൻ കറങ്ങിയ ചടുലചക്രങ്ങൾ
മനസ്സിൽ കൊള്ളുന്നു തുളച്ചിറങ്ങുന്നു
വിരാമമില്ലാതെയകത്തു ചുറ്റുന്ന
നിനവിൽ ചുംബിച്ച്‌ പുതുമകൂട്ടുന്നു
സദസ്യർ നമ്മുടെ മിഴികളിൽ കണ്ണീർ
നിറഞ്ഞിറങ്ങുന്നു കവിൾ നനയ്ക്കുന്നു
അരങ്ങൊഴിഞ്ഞവൻ കടന്നു പോയിട്ടും
കരഘോഷത്തിൽ നാം അലിഞ്ഞിരിക്കുന്നു
യൗവനം വനത്തിങ്കൽ
രാവണാലയത്തിങ്കൽ
ഗർഭകാലവും കാട്ടിൽ
നിർഭയം പുലർന്നോളേ
ജീവിതപ്പോരിൽപ്പാരം
ദേവിയായ് ജയിച്ചോളേ
രാമസേവിതേ നിന്റെ
പൂമലർപ്പാദം തൊഴാം.
നിറഞ്ഞ് പൂത്തുനിൽക്കയാണിവിടെ.
കൊഴിഞ്ഞാലുമൊഴിയാത്തത്ര
ഇതളുകളാണിവിടെ.
കാറ്റനങ്ങിയാലുമിളകിയാലും
പൂമണം തുളുമ്പിപ്പോം
പറുദീസയിതാണെന്ന്
ഒരിക്കൽ ഞാനോർത്തു.
മരങ്ങൾക്കടിയിൽ നിന്ന്
പൂമഴകൊണ്ട് തുടുത്തു.
തലയുയർത്തി പൂവിതളുകൾ
കൊണ്ട് മേഞ്ഞ ആകാശം കണ്ടു.
നിലാവുള്ള ഒരു രാവിൽ
പൂവനത്തിൽ നിശ്ശബ്ദതയിൽ
ഒരുവേള അകനാനൂറിലും
അഷ്ടപദിയിലുമെത്തി.
അലർശരപരിതാപം മൂളി.
മാധവമുണ്ട് കൂടെ.
മിണ്ടാത്ത രാവുകളും,
പാടുന്ന കുയിലുകളും
വേപഥുവില്ലാത്ത മനസ്സും കൂടെ.
പദം പാടിസ്സല്ലപിക്കാൻ സഖി.
പൂങ്കാവുകളിലോടിക്കളിയ്ക്കാൻ കൂട്ട്.
കരൾമരം പൂത്തുകവിഞ്ഞുവെന്നോ?
